लेखक – राहुल दुबे
तिच्या हलणाऱ्या खांद्यावरुन समजून येत होतं की ती रडत होती अन आपले हुंदके आवरण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या नाकाचा पण सुरुसूर असा आवाज येत होता म्हणजे ती नक्कीच रडत होती. मला काय बोलावं अन कुठून सुरुवात करावी तेच कळेना. मामीचा राग मला माहित होता म्हणूनच माझी गांड फाटून माझ्या हातात आली होती. तरीपण मी धाडस करायचं ठरवलं अन जवळ जात मामीला आवाज दिला.”मामी, मला मी पुढं काही बोलणार इतक्यात मामी वासकन बोलली.
“गणेश, मला काहीही बोलायचं नाही. मला शांत पडू दया.”मामी पण माझं ऐका तरी!” मी विनंती करत बोललो.”सांगितलं ना मला काहीही बोलायचं नाही. कळत नाही का? जा बर तुम्ही इथून”.मामीचे ते शब्द ऐकून माझ्या काळजात चर्रर्रर्र झालं. मामी एव्हढं तोडून कधीच बोलली नव्हती. पुढे काही बोलण्यात अर्थ नव्हता. जर मी प्रयत्न जरी केला असता तर मामीनं रागाच्या भरात काहीपण केलं असतं म्हणून मी काही न बोलता उठलो अन दरवाजा उघडून बाहेर निघून गेलो.
बाहेर येऊन मी मेन रोड वर आलो. बाहेर बरीचशी रहदारी होती. सर्व लोक आपल्या ओढीने इकडे तिकडे पळत होते. माझ्या हृदयात जी कालवा कालव चालू होती ती कोणालाच समजणार नव्हती. मी सरळ मेन रोड वरून चालत राहिलो. मला मामीशी बोलायचं होतं, सगले गैरसमज दूर करायचे होते. त्यासाठी आधी मामीचा राग शांत होणं गरजेचं होतं म्हणून मी काही न बोलता बाहेर निघून आलो होतो.कितीवेळ मी रोडवरून फिरत होतो मलाच कळलं नाही. वेड्यासारखा मी चालतच होतो. किती चाललो, किती दूर आलो कशाचंच भान नव्हतं. डोक्यावर उन्हाची गरमी जाणवू लागली तसा मी भानावर आलो. पोटात पण भुकेमुळे आग लागली होती. हातातल्या घड्याळात पहिलं तर साडे बारा वाजले होते म्हणजे मी जवळजवळ दोन ते अडीच तास भटकत होतो. सकाळी मामीने दिलेल्या ग्लासातील दुधाशिवाय माझ्या पोटात काहीही गेलेलं नव्हतं मामीचा विचार येताच मन परत उदास झालं. घरी जाऊन मामीला तोंड दाखवण्यापेक्षा इथूनच गावी गेलेलं परवडेल असं वाटू लागलं.
पण मनात एक धूसर आशा पण होती की मामी मोठ्या मनाने माफ करेल. आणि गावी कोणी विचारलंच की का आलास म्हणून तर काय सांगणार? मामीलाला किस केलं अन मामी रागावली म्हणून आलो म्हणून सांगणार? काय करावं काहीच सुचत नव्हतं. लाज अन भीती दोन्ही भावनानी मनावर कब्जा केला होता.पण बोलतात ना, एकदा का पोटाची आग जाणवू लागली की मग भीती अन लाज दोन्ही पळून जातात. माझ्या बाबतीत पण तसंच झालं. मामी काही का बोलेना पण आधी जेवण तरी करू. पुढचं पुढं बघू असा विचार करून मी घराकडे पाय वळवले. घराच्या दरवाज्यासमोर पोचताच एकदा डोळे मिटून देवाची प्रार्थना केली अन दरवाज्यावर टकटक केली.
पुढच्याच क्षणी दरवाजा खाडकन उघडला गेला. समोर मामी उभी होती. तिच्या चेहऱ्यावर राग दिसत नव्हता पण तिचा चेहरा रडून सुजल्यासारखा दिसत होता. डोळे अन नाकाचा शेंडा पण लाल झाले होते. केस विस्कटलेले होते. पदर ढळून उजव्या बाजूच्या स्तन उघडा दिसत होता. पण आता माझी काय बिशाद की मी तिकडे नजर उचलून पाहीन.मामीने बाजूला सरत मला आत येण्यास रस्ता करून दिला. मी आत आलो तसं मामीने दरवाजा बंद केला. बाळ उठून हातातल्या खुळखुळ्यासोबत खेळत होतं. मी त्याच्याजवळ जाऊन बसलो अन त्याला खेळवत येणाऱ्या बॉम्बची वाट पाहू लागलो.”कुठे गेला होतात?” मामीने क्षीण आवाजात विचारलं.मामीचा तो टोन ऐकून माझा जीव भांड्यात पडला. तरीपण तिच्या या परिस्थितीला आपणच जबाबदार आहोत याची खंत वाटत होती.”तुम्हीच बोलला होतात निघून जा म्हणून बाहेर गेलो होतो, ” मी चाचरत बोललो. “बाहेर म्हणजे कुठे?” मामीने प्रतिप्रश्न केला.”मेन रोडवर फिरत होतो. नक्की कुठे जायचं माहीत नव्हतं म्ह्णून असाच भटकत होतो, ” मी खाली मान घालून बोलत होतो. मामीच्या नजरेला नजर द्यायची माझी हिम्मतच होत नव्हती.” बाहेर म्हणजे मी तुम्हाला इथेच कुठेतरी बाहेर, ते पण पाच दहा मिनिटांसाठी निघून जा म्हटलं होतं. तीन तास नाही अन मेन रोडवर तर नाहीच नाही. तुम्ही इथे नवीन आहात, काही प्रॉब्लम झाला असता तर?” मामीने शांत स्वरात विचारलं.”तुम्हीच बोललात की निघून जा म्हणून …..
मी म्हटलं म्हणून गेलात. जर मी म्हटलं असतं फाशी घ्या तर घेतली असती?” मामीने जरा चिडून विचारलं. तिच्या या प्रश्नावर काय उत्तर द्यावं तेच कळेना. तरीपण मी धाडस करत बोललो.”तुम्ही रागावला होता म्हणून….
Marathi Sex Story | Marathi Sex Katha | Marathi Sex Stories | Sex Stories Marathi
” असा पराक्रम केल्यावर राग नाही येणार तर काय आरती उतरायची तुमची?” मामीने मला पुन्हा एकदा मध्येच तोडत खोचकपणे विचारलं.मी काही न बोलता खाली मान गप्प बसलो. असाच गेला.”जेवणार आहे की बाहेरूनच जेऊन आलात?” तिने परत टोमणा मारत विचारलं.तिच्या असल्या बोलण्याने या माझ्या काळजाला घरे पडत होते. माझे डोळे पाण्याने गद्य भरले. एक आवंढा गिळत बोललो.”मामी, हवं तर जीव घ्या पण असं तोडून बोलू नका. तुमच्या अश्या बोलण्याने काळीज तुटतं. पाया पडतो तुमच्या. माफ करा मला. पुन्हा अशी चूक होणारे नाही,” असं म्हणत मी मामीचे पाय पकडणार एवढ्यात मामी मागे सरकली.. “माफी मागायची काही गरज नाही. आधी उठून हातपाय धुवून घ्या. जेवण झाल्यानंतर आपण त्या विषयांवर बोलू,” असं म्हणत मामी किचनमध्ये गेली.
खरं तर मला मरणाची भूक लागली होती पण मामीच्या तश्या बोलण्याने काहीच खायची इच्छा नव्हती. मामी जेवणाची सामग्री घेऊन बाहेर आली. आमच्या दोघांची ताटं करून जेवायला बसली. मी काय तिने पण अन्नाचा कण पण नाही शिवला. तिने ओळखलं की आम्ही दोघे पण या परिस्थीतीमध्ये जेवू नाही शकणार म्हणून तिने पुन्हा सगळं समान उचलून किचन मध्ये ठेऊन आली.
एव्हाना बाळ पण खेळून दमून झोपी गेलं होतं. मामी माझ्या बाजूला येऊन बसली. मला थोडं ऑकवर्ड वाटू लागलं. तरीपण मामी रागात नाही तोवर माफी मागावी म्हणून मी मामीकडे वळणार इतक्यात मामीने गपकन माझ्या मानेत हात घालून मला आपल्याकडे ओढलं अन मला काही कळायच्या आत माझ्या ओठांवर ओठ टेकवले.या अनपेक्षित हल्ल्याने माझा मेंदू मात्र गारठला. काय होतंय काही कळायच्या आत मामीने परत मला सोडून दिलं. मी आ वासून तिच्याकडे पाहत होतो. तिच्या डोळ्यात पाणी तरळलं होतं. मी तसाच दिगमूड होऊन तिच्याकडे पाहत होतो.”मी जा म्हटलं म्हणून लगेच निघून गेलात. जरा पण विचार नाही केला की मामीची काय अवस्था होईल. तुम्ही निघून गेलात अन माझा जीव मात्र इकडे कासावीस होत होता.” असं म्हणून मामी मुसमुसु लागली.मी थोडं पुढं सरकून मामीच्या खांद्यावर हात ठेवले अन बोललो.
क्रमशः