शशांक त्याच्या आवडत्या ‘स्वाद स्नॅक्स सेंटर’चं दार ढकलून आत आला तेव्हा रात्रीचे साडेदहा वाजून गेले होते. सेंटर बंद व्हायची वेळ होऊन गेलीय हे त्याला माहीत होतं. निदान पार्सल तरी घेऊन जाऊ या आशेनं तो आत शिरला होता. गेल्या सहा महिन्यांपासून तो ह्या स्नॅक्स सेंटरचा रेग्युलर कस्टमर बनला होता. इथं मिळाणा-या चहा आणि मॅगीपासून पावभाजी आणि बिर्याणीपर्यंत सगळ्या डिशेस त्यानं ट्राय केल्या होत्या.
शक्यतो एका हॉटेलात दुस-यांदा लवकर न जाणारा शशांक ‘स्वाद स्नॅक्स सेंटर’मधे मात्र आठवड्यातून दोन-तीनदा तरी नक्कीच येत होता. रात्री आठ-साडेआठच्या सुमारास यायचं, प्रत्येक वेळी मेन्यूमधल्या एखाद्या डिशवर सेंटरच्या मालकिणीसोबत चर्चा करायची, पोट आणि मन भरलं की घरी जाऊन पुढच्या कामाला लागायचं, हा त्याचा जवळजवळ ठरलेला कार्यक्रम होता. दिवसभर काम करुन थकल्यावर रात्री ह्या सेंटरच्या मालकिणीशी – शिल्पा वहिनींशी – बोललं की त्याला हमखास फ्रेश वाटायचं. शिल्पा वहिनींचं दिसणं, वागणं, बोलणं, सगळं त्याला खूप एनर्जी देऊन जायचं. त्या दोघांचं बोलणं अगदीच कामापुरतं आणि काही मिनिटांचं असलं तरी, शशांकला ते हवहवंसं वाटायचं.
शिल्पा वहिनी साधारण शशांकच्या वयाच्या, म्हणजे पस्तिशीतच असाव्यात असा शशांकचा अंदाज होता. सगळे त्यांना ‘वहिनी’ म्हणत असले तरी त्यांच्या नव-याबद्दल किंवा फॅमिलीबद्दल कुणालाच काही माहीत नव्हतं. स्नॅक्स सेंटरच्या जवळपासच कुठंतरी त्या रहायच्या आणि सकाळी सात वाजल्यापासून रात्री साडेदहा-अकरापर्यंत तिथंच दिसायच्या. दुपारी विश्रांती घेण्यासाठी त्यांनी किचनच्या माळ्यावर थोडी गादी वगैरेची सोय करुन घेतली होती. सध्या तरी शिल्पा वहिनी सिंगल आहेत, हे थोड्याफार गप्पांमधून शशांकला समजलं होतं. त्यांचा सावळा रंग, आकर्षक बांधा, डौलदार चालणं, मधाळ बोलणं, ह्या सगळ्यावर शशांक केव्हाच फिदा झाला होता.
शिल्पा वहिनींच्या फॅमिलीबद्दल एकदा माहिती मिळाली की, त्यांना प्रपोज करायचा विचारही खूप दिवसांपासून त्याच्या मनात होता. पण त्यांच्यासमोर हा विषय काढायचं त्याचं अजूनही धाडस झालं नव्हतं. वहिनींच्या हातचं खाऊन त्याची जीभ आणि पोट तर तृप्त होत होतेच, शिवाय रात्री त्यांची आठवण काढून-काढून त्याचं मनही तृप्त होत होतं. गेल्या सहा महिन्यात शिल्पा वहिनींची आकृती डोळ्यासमोर आणून तो रात्र-रात्र तळमळला होता, गळालाही होता.
रात्रीच्या स्वप्नांची आणि वहिनींबद्दलच्या फॅण्टसीची आठवण होऊन शशांक उत्तेजित झाला. काऊंटरजवळ जाताना त्याच्या छातीतली धडधड वाढल्यासारखी वाटली. आज शिल्पा वहिनी नेहमीपेक्षा थोड्या जास्त दमलेल्या दिसत होत्या, पण शशांकला बघताच त्या नेहमीप्रमाणं हसत-हसत खुर्चीवरुन उठल्या आणि पापण्यांची मोहक उघडझाप करत त्यांनी त्याचं स्वागत केलं. त्यांच्या ओठांवर आज हलकी जांभळ्या शेडची लिपस्टिक होती. रोज-रोज गुलाबी नाहीतर चॉकलेटी लिपस्टिक वापरणा-या मुली-बायकांपेक्षा शशांकला शिल्पा वहिनींची ही चॉईस खूपच आवडायची. काऊंटर आणि किचन दोन्हीकडं काम करत असल्यानं त्यांनी अंगात किचन अप्रॉन चढवला होता आणि केसांचा पोनी करुन वर बांधला होता. काळ्या स्लीव्हलेस ब्लाऊज आणि साडीमधे त्यांचं प्रमाणबद्ध शरीर अजूनच आकर्षक दिसत होतं. शशांकच्या मते शिल्पा वहिनींची कपड्यांची चॉईस जबरदस्त होती. स्नॅक्स सेंटरवर त्या साडी आणि पंजाबी ड्रेसमधेच दिसायच्या, पण साध्या कपड्यांतसुद्धा त्यांचं वावरणं कॉन्फीडन्ट आणि ग्रेसफुल असायचं. शशांकला त्यांचं स्लीव्हलेस ब्लाऊज वापरणं फारच आवडायचं. स्लीव्हलेस ब्लाऊजमधून त्यांच्या उघड्या दंडांकडं बघणं त्याला विशेष आवडायचं.
आत्ताही त्यांच्या सावळ्या मांसल दंडांकडं बघताना त्याच्या पँटमधे अपेक्षित हालचाल जाणवू लागली. पण नेहमीप्रमाणं आपले खरे विचार दाबून टाकत तो त्यांच्याशी दुस-याच विषयावर बोलू लागला.
“आजकाल तुमचं काम खूपच वाढलंय वहिनी. तुम्ही जरा दमल्यासारख्या दिसताय. खरं तर तुम्ही थोडे दिवस सुट्टी घ्यावी असं मला वाटतंय.”
त्याच्या सूचनेवर एक दीर्घ निःश्वास सोडत शिल्पा वहिनी खाली बसल्या आणि म्हणाल्या, “दमलेय खरी मी, पण सुट्टीचा तर विचारसुद्धा नाही करु शकत. इतकं काम पडलंय ना समोर. आता आजचंच बघा ना, इतका वाईट्ट दिवस होता आज…”
“का हो, काय झालं आज?” शशांकनं खरोखर काळजीनं विचारलं.
“काय झालं नाही ते विचारा. सकाळी सफाईला येणा-या बाईंनी आज दांडी मारली, मग सेंटर साफ करण्यापासनं सगळं मलाच करायला लागलं. दुपारी कॉर्पोरेशनचे लोक येऊन उगाच काहीतरी चौकशा करुन गेले, हीच कागदं दाखवा, तीच फाईल दाखवा. शेवटी गल्ल्यातनं दोनशे रुपये काढून दिले तेव्हा हसत हसत गेले हरामखोर…!” शिल्पा वहिनी चिडून बोलत होत्या.
त्यांच्या बोलण्यात हरामखोर, भाडखाऊ वगैरे शब्द सर्रास यायचे. एका बाईच्या तोंडी असले शब्द ऐकायला शशांकला सुरुवातीला विचित्र वाटायचं, पण आता त्याला सवय झाली होती. उलट त्याला अशीही शंका होती की, शिल्पा वहिनी ह्यापेक्षा घाण शिव्या देऊ शकतात, आपल्यासमोर थोडे सभ्यच शब्द वापरत असतील.
“अहो होतं असं कधी कधी. फार मनाला लावून नका घेऊ…” तो त्यांना समजावत म्हणाला.
“अहो ऐका तर खरं, पुढं अजून बरंच काही घडलं दिवसभरात. मला किचनमधे मदत करणारी मुलगी आहे ना ती, अनिता, तिलासुद्धा नेमकं आजच लवकर जायचं होतं. संध्याकाळचं गि-हाईक सुरु व्हायच्या आधीच ती निघून गेली. मग माझी नुसती पळापळ. बाहेर ऑर्डर घ्यायची, आत जाऊन बनवायचं, बाहेर आणून वाढायचं, बिलं घ्यायची… काय करु आणि काय नको असं झालं मला,” शिल्पा वहिनी पटपट सांगत होत्या.
“ह्यावर उपाय आहे की वहिनी,” शशांक हसत हसत म्हणाला, “मी केव्हापासून तयार आहे तुमच्याकडं काम करायला. तुम्ही म्हणाल तेव्हा जॉब सोडून येतो इथं. तुम्ही सांगाल ते काम करेन, काउंटर सांभाळेन, ऑर्डर घेईन, सर्व्हींग करेन, वाटल्यास भांडीसुद्धा घासेन. फक्त स्वयंपाकातलं मला काहीच येत नाही, चहा सोडून. हां, पण तुम्ही शिकवणार असाल तर तेपण घेईन शिकून…”
“थँक्यू हं,” गोड हसत शिल्पा वहिनी म्हणाल्या. “मला माहित्येय तुम्ही माझ्याबद्दल किती विचार करता ते. पण मला एवढा महाग माणूस परवडायचा नाही इथं. बरं ते जाऊद्या, मी सांगत होते ते अर्धवटच राहिलं. संध्याकाळी जेवायला मुलांचा एक ग्रुप आला होता. तसं तीन-चार वेळा याआधीपण ते येऊन गेलेत, पण आज त्यांच्या जरा जास्तच टवाळक्या चालल्या होत्या. मी एकटीच असल्यानं सर्व्हींगला वेळ लागत होता, तर सारखे टोमणे मारुन मला हैराण केलं होतं त्यांनी. त्यांच्या बोलण्याकडं मी दुर्लक्षच करत होते खरं, पण त्यातल्या एक-दोघांनी तर कहरच केला. त्यांच्या टेबलशेजारुन जाताना चक्क मला हात लावायचा प्रयत्न केला त्यांनी…”
“काय सांगता?” शशांकनं आश्चर्यानं आणि रागानं विचारलं.
“खरंच. आणि आत्ता तुम्हाला मी नुसतं ‘हात लावायचा प्रयत्न’ केला असं सांगत्येय, पण खरं त्यांना काय करायचं होतं ते आठवूनसुद्धा अंगावर काटा येतोय. माझ्या मागं हळूच कंबरेवर आलेला एकाचा हात धरुन अस्सा पिरगाळला ना, तेव्हा सगळी मुलं ठिकाणावर आली. पुढच्या दोन मिनिटांत बिल चुकतं करुन पळून गेली मा…कडं!” शिल्पा वहिनींना नक्कीच ‘मादरचोद’ म्हणायचं होतं असं शशांकला उगीचच वाटून गेलं.
“बाप रे! आज खूपच त्रास झालेला दिसतोय तुम्हाला, वहिनी,” शशांकला त्यांच्या चेह-यावरुनच त्यांना झालेल्या त्रासाची कल्पना येत होती.
“अजून संपलं नाही माझं सांगून,” शिल्पा वहिनी पुढं म्हणाल्या, “आत्ता तुम्ही येण्याआधीच एक वयस्कर काका माझ्याशी वाद घालून गेलेत. काय तर म्हणे, इथले सगळे पदार्थ बनवायला रिफाईन्ड तेलच वापरता का हे त्यांना किचनमधे जाऊन बघायचं होतं. मी त्यांना समजावून सांगत होते, पण ते ऐकतच नव्हते. शेवटी मी त्यांना स्पष्ट सांगितलं, खायचं असेल तर खा, नाहीतर दुसरीकडं जा! नुसता वैताग वैताग झालाय आज सकाळपासून…”
बोलता बोलता त्यांचे डोळे भरुन आल्याचं शशांकच्या लक्षात आलं. त्यांच्या तक्रारींमधे फारसं काही नवीन नसलं तरी शशांक पूर्ण लक्ष देऊन त्यांचं बोलणं ऐकत होता. आत्ता त्यांना हे सगळं कुणाशी तरी बोलायची गरज वाटत होती. आणि या सगळ्या गोष्टी शेअर करण्याइतके आपण त्यांना जवळचे वाटतो, ह्याचा शशांकलाही आनंदच वाटत होता.
स्नॅक्स सेंटरमधलं शेवटचं गि-हाईक बिल देण्यासाठी काऊंटरवर आलं तसा तो बाजूला सरकला. बिल देऊन गि-हाईक बाहेर पडताच शशांक काऊंटरच्या बाजूनं आत गेला आणि खुर्चीवर बसलेल्या शिल्पा वहिनींभोवती आपले हात टाकत त्यांच्या डोक्यावर हळू-हळू थोपटू लागला.
शिल्पा वहिनींना हे अनपेक्षित होतं. याआधी त्या दोघांनी फक्त एकमेकांचे हात हातात घेण्यापुरता स्पर्श केला होता. आज शशांकचा स्पर्श इतक्या जवळून अनुभवताना त्या गोंधळून गेल्या. खुर्चीतून अर्धवट उठत त्या अजूनच त्याच्या मिठीत शिरल्या. त्याच्या मिठीत थरथर कापणा-या त्यांच्या शरीरावरुन आणि थोड्याच वेळात खांद्यावर जाणवलेल्या ओल्या स्पर्शावरुन त्या हुंदके देत रडतायत, हे शशांकच्या लक्षात आलं. एका हातानं त्यांना घट्ट पकडून ठेवत दुस-या हातानं तो त्यांच्या डोक्यावर हलके-हलके थोपटत होता. पहिल्यांदाच त्यांच्या इतकं जवळ गेलेल्या शशांकला शिल्पा वहिनींच्या शरीरातून येणारा घामाचा गंध वेडावत होता. त्या मादक वासानं आणि त्यांच्या शरीराच्या उबदार स्पर्शानं त्याच्या पँटमधे पुन्हा चलबिचल सुरु झाली. मोठ्या मुश्किलीनं आपल्या भावनांवर ताबा ठेवत तो त्यांना थोपटत राहिला.
थोड्याच वेळात शिल्पा वहिनींची त्याच्या पाठीवरची पकड ढिली झाल्याचं त्याच्या लक्षात आलं. त्यानंही त्यांच्या पाठीवरचा आणि डोक्यावरचा हात बाजूला करत त्यांना सोडून दिलं. पुन्हा शशांकला आवडणारी पापण्यांची उघडझाप करत त्यांनी डोळ्यांतलं पाणी परत पाठवायचा प्रयत्न केला. शशांकच्या मिठीतून बाहेर पडत त्या त्याला ‘सॉरी’ म्हणाल्या आणि काऊंटरवरुन टिश्यू पेपर घेत डोळे पुसू लागल्या.
अशावेळी नक्की काय म्हणायचं, याचा शशांकला काहीच अनुभव नव्हता. तरीसुद्धा काहीतरी बोलायचं म्हणून त्यानं तोंड उघडलं, पण त्याचवेळी शिल्पा वहिनींनी आपला हात पुढं करत त्याच्या ओठांवर आपलं बोट ठेवलं. त्याच्या डोळ्यांत डोळे घालून त्या काहीतरी गंभीर विचार करत होत्या. शशांकच्या ओठावर आलेले शब्द हवेत विरुन गेले. आपल्या ओठांवर शिल्पा वहिनींच्या नाजूक बोटाचा स्पर्श जाणवला तसा तो श्वास घ्यायचंसुद्धा विसरुन गेला.
शेवटी काहीतरी ठरवल्यासारखी मान हलवून शिल्पा वहिनी बाजूला झाल्या. अंगातला किचन अप्रॉन त्यांनी काढून खुर्चीवर टाकला. काउंटरला वळसा घालून त्या स्नॅक्स सेंटरच्या दरवाजाकडं गेल्या. दरवाजामागं अडकवलेला रॉड घेऊन त्या बाहेर गेल्या आणि त्यांनी बाहेरचं शटर खाली ओढलं. पुन्हा आत येत त्यांनी दरवाजा लॉक केला, रॉड जागेवर लटकवला, आणि बाहेरची लाईट बंद केली.
शशांकनं भिंतीवरच्या घड्याळाकडं बघितलं. रात्रीचे अकरा वाजून पाच मिनिटं झाली होती. काउंटरवरुन त्याला शिल्पा वहिनींची पूर्ण आकृती दिसत होती. स्लीव्हलेस ब्लाऊज आणि चोपून नेसलेल्या साडीमधे त्या खूपच आकर्षक दिसत होत्या. चालताना त्यांच्या छातीवरच्या गोळ्यांची मोहक हालचाल होत होती. आपली नजर त्यांच्या चेह-यावरुन खाली घसरु नये यासाठी शशांकला खूपच प्रयत्न करावे लागत होते.
पुन्हा काउंटरजवळ येत शिल्पा वहिनींनी आपला हात शशांकसमोर धरला. त्यानं त्यांच्या हातात हात देताच त्या त्याला घेऊन किचनच्या दिशेनं चालू लागल्या.
दिवसभर याच किचनमधे शंभरेक पदार्थ बनवले गेले होते. पण आत्ता किचन अगदी चकाचक साफ दिसत होतं. शशांक त्याबद्दल काहीतरी बोलणार होता, पण शिल्पा वहिनींनी पुन्हा खुणेनंच त्याला गप्प रहायला सांगितलं.
किचनच्या मधोमध एक स्टीलचं टेबल ठेवलेलं होतं. तेही अर्थातच पुसून स्वच्छ केलेलं दिसत होतं. त्या टेबलला टेकून शिल्पा वहिनी ताठ उभ्या राहिल्या. शशांकचा हात धरुन त्यांनी त्याला समोर आणलं. दोघांची उंची जवळपास समान होती. त्याच्या डोळ्यांत डोळे घालत शिल्पा वहिनी दोन पावलं पुढं सरकल्या. आता शशांकला स्वतःच्या गळ्यावर त्यांचा श्वास जाणवत होता. त्याच्या दोन्ही खांद्यांवरुन हात खाली सरकवत त्या हळू आवाजात बोलू लागल्या.
“आपली ओळख होऊन आता खूपच दिवस झालेत नाही? एक सांगू? तुमचा मनमिळाऊ स्वभाव, तुमचं लाघवी बोलणं मला खूप आवडतं. तुमची माझ्याकडं बघायची नजरसुद्धा मला कळते. बाकी लोकांच्या नजरेत दिसणारा वखवखलेपणा मला तुमच्या नजरेत नाही दिसला कधी… मला तुमच्या नजरेत दिसली काळजी, माया, आणि… प्रेम. खरंय ना?”
शशांकला हे सगळं ऐकताना लाजल्यासारखं वाटत होतं. आत्ता तो काही उत्तर देण्याच्या अवस्थेत नव्हता. शिल्पा वहिनींचे हात त्याच्या शरीरावरुन घसरत आता कंबरेपर्यंत आले होते. त्याची अवस्था ओळखून त्याच पुढं बोलू लागल्या,
“शशांक… आजचा दिवस माझ्यासाठी खूपच खराब गेलाय. आजच्या सगळ्या वाईट आठवणी विसरुन जायला तुम्ही माझी मदत कराल?”
आपण काय आणि कशी मदत करु शकतो, हे लक्षात येण्याआधीच शशांकला अनपेक्षित असणारी गोष्ट घडली. शिल्पा वहिनींनी आपले दोन्ही हात अचानक त्याच्या पृष्ठभागावर दाबले आणि त्याला आपल्या अंगावर ओढून घेतलं. बेसावध शशांक जवळजवळ शिल्पा वहिनींच्या अंगावर पडणारच होता, पण त्या सावध आणि पूर्ण तयारीत होत्या. त्यांनी मागं सरकत त्या स्टीलच्या टेबलचा आधार घेतला आणि आपल्या चेह-याच्या अगदी जवळ आलेल्या शशांकच्या ओठांचा ताबा घेतला. आपलं तोंड पूर्ण उघडत त्यांनी शशांकचे दोन्ही ओठ चोखायला आणि चावायला सुरुवात केली.
ह्या धक्क्यातून सावरायला शशांकला काही सेकंदच लागले. सावरल्यावर मात्र त्यानं आपल्या दोन्ही हातांत त्यांचा चेहरा धरला आणि थोडासा मागे नेत त्यांच्या ओठांवर नाजूकपणे आपले ओठ फिरवू लागला. त्या दोघांच्या चेह-यात थोडं अंतर पडताच शिल्पा वहिनींनी मिटलेले डोळे उघडले आणि शशांककडं बघितलं. तोही त्यांच्या डोळ्यांत डोळे घालून हसत हसत त्यांच्या नाकावर आपलं नाक घासू लागला.
कुठल्याही मुलीला पहिल्यांदा किस्‌ करताना अशी हळूवार सुरुवात करायची असते, असं त्यानं असंख्य हिंदी सिनेमांमधे बघितलं होतं. त्याच्या जुन्या मैत्रिणींसोबतचे अनुभवही त्याला आठवत होते. त्या अनुभवांनुसार त्याचं आत्ताचं वागणं अगदी परफेक्ट होतं… असं त्याला वाटत होतं. पण आपला अंदाज चुकलाय, हे त्याला दुस-याच क्षणी लक्षात आलं.
“माद्दरच्योऽऽद !!” अशी खणखणीत शिवी आणि त्यापाठोपाठ गालावर एक सणसणीत थप्पड, हे दोन्ही आवाज त्या बंदीस्त किचनमधे बराच वेळ घुमत राहिले. नक्की काय झालं हे कळायला शशांकला थोडा वेळ लागला. मगाचच्या किस्‌साठी तर शिल्पा वहिनींनीच पुढाकार घेतला होता, हे त्याला व्यवस्थित आठवत होतं. उलट त्यानंच त्यांचा चेहरा दूर करत हळूवार प्रतिसाद दिला होता. मग ती शिवी आणि ती थप्पड कशाबद्दल होती?
उत्तरासाठी त्याला फार वेळ थांबावं लागलं नाही. एक एक शब्द हळू हळू उच्चारत शिल्पा वहिनी म्हणाल्या, “सॉरी शशांक… मला मुद्दाम असं काही करायचं नव्हतं. तुमच्याशी बोलताना मला नेहमीच मोकळं वाटतं. तुम्हाला ब-याच गोष्टी सांगाव्याशा वाटतात. खास करुन ही माझी इतकी खाजगी गोष्ट आहे, पण सध्या तुमच्याशिवाय मी दुस-या कुणाशी त्याबद्दल बोलूही शकत नाही. माझ्या… माझ्या गरजा थोड्या वेगळ्या आहेत, शशांक. तुम्हाला त्या समजतील अशी मी आशा करते.”
“तुम्ही बिनधास्त मला सांगू शकता, वहिनी,” शिल्पा वहिनींचे दोन्ही हात हातात घेत शशांक म्हणाला. ह्या बंदीस्त किचनमधला एकांत, शिल्पा वहिनींबद्दल इतके दिवस साचलेलं आकर्षण, त्यांनीच पुढाकार घेऊन सुरु केलेला प्रणयाचा खेळ, ह्या सगळ्याचा त्याच्या मनावर आणि शरीरावर खूपच परिणाम झाला होता. आता मागं सरकणं त्याला शक्य नव्हतं. मगाचची थप्पड आणि शिवी विसरुन त्यानं शिल्पा वहिनींना पुन्हा मिठीत घेतलं आणि त्यांच्या जांभळट ओठांवर आपले ओठ टेकवले.
“थांबा…” शशांकला दोन्ही हातांनी दूर ढकलत शिल्पा वहिनी पुन्हा ओरडल्या, “हेच नाही आवडत मला. हे असं पुस्तकं-सिनेमात दाखवल्यासारखं हळूवार प्रेम करणं… माझी गरज वेगळी आहे, शशांक. मी इतर बायकांसारखी नाही.” असं म्हणत त्यांनी दोन्ही हातांत शशांकच्या शर्टची कॉलर पकडत त्याला जवळ खेचलं. त्याच्या डोळ्यांत डोळे घालत त्यांनी जोर लावून दोन्ही हात बाजूला खेचले. शशांकला काही कळायच्या आत त्याच्या शर्टची सगळी बटणं ताड-ताड तुटून संपूर्ण किचनभर पसरली. त्याच्या शर्टचा अडथळा दूर होताच शिल्पा वहिनींनी दोन्ही हातांनी त्याचा बनियन वर गुंडाळला आणि खाली झुकून त्याच्या उजव्या निप्पलचा चावा घेतला.
“आह्… ओह्‌…” शशांक कळवळला, पण त्याच्यासाठी हा अनुभव नवीन असला तरी खूपच उत्तेजक होता. दोन्ही हातांनी शिल्पा वहिनींचं डोकं पकडून त्यानं स्वतःच्या डाव्या निप्पलसमोर आणलं. शिल्पा वहिनींनी जीभ बाहेर काढून त्याचं निप्पल चाटलं आणि मग त्यावर हळूवार फुंकर मारली. त्या गार स्पर्शानं शशांकच्या संपूर्ण शरीरावर शहारा आला. मान वर करुन शिल्पा वहिनींनी शशांकचा अगतिक चेहरा बघितला आणि एक कातिल स्माईल देत मान पुन्हा झुकवली. यावेळचा चावा इतका जबरदस्त होता की शशांकच्या डोळ्यांतून पाणीच आलं.
आळीपाळीनं शशांकची दोन्ही निप्पल्स चाटून-चावून झाल्यावर त्या वर सरकल्या आणि त्यांनी पुन्हा शशांकच्या ओठांचा ताबा घेतला. ह्यावेळी शशांक तयारीत होता, त्यामुळं त्यांच्या जीभेचा स्पर्श जाणवताच त्यानं तोंड उघडून त्यांना आत घुसू दिलं. शिल्पा वहिनींची जीभ आता शशांकच्या तोंडाच्या आतल्या भागाला चाटत होती. शशांकसाठी हे खूपच एक्सायटींग होतं.
शशांकचे ओठ न सोडताच शिल्पा वहिनींनी दोन्ही हात मागच्या स्टीलच्या टेबलवर ठेवून वर उडी मारली. टेबलची उंची कमी असल्यानं त्या सहज वर चढून बसू शकल्या. शशांकच्या तोंडाचं रसपान करतानाच त्यांनी एका हातानं साडीचा पदर बाजूला केला आणि दुस-या हातानं ब्लाऊजचे हुक काढायला सुरुवात केली. शशांकची नजर त्यांच्या छातीवर खिळली होती आणि एक-एक हुक उघडेल तसे त्याचे डोळे जास्त-जास्त विस्फारत चालले होते.
सगळे हूक काढून झाल्यावर त्यांनी दोन्ही हात मागं नेत ब्लाऊज अंगातून काढून टाकला. हात मागं नेल्यामुळं त्यांचं शरीर धनुष्यासारखं पुढं ताणलं गेलं होतं. काळ्या रंगाच्या टाईट ब्रेसियरमधून त्यांचे गरगरीत स्तनगोळे बाहेर सांडायचेच बाकी होते.
शिल्पा वहिनींना नक्की काय हवं होतं ते आता शशांकच्या चांगलंच लक्षात आलं होतं. त्यानं दोन्ही हातांची बोटं त्यांच्या ब्रेसियरच्या पट्ट्यांमधे अडकवली आणि जोर लावून दोन्ही बाजूला पट्ट्या ओढल्या. नक्की ब्रेसियरचे हुक्स तुटले की कापड फाटलं हे कळायला मार्ग नव्हता. आणि तसंही त्या गोष्टीची सध्या ना शशांकला फिकीर होती, ना शिल्पा वहिनींना.
ब्रेसियरचा अडथळा दूर होताच शशांकला शिल्पा वहिनींच्या भरगच्च छातीचं दर्शन मिळालं. इतक्या महिन्यांची तपश्चर्या आज फळाला आली, असंच त्याला वाटत होतं. सावळ्या रंगाचे पण तुकतुकीत दिसणारे त्यांचे स्तन आकारानं मोठे असले तरी ताठ उभे होते. प्रत्येक गोळ्याच्या बरोब्बर मध्यभागी साधारण दोन रुपयांच्या नाण्याच्या आकाराची चॉकलेटी वर्तुळं होती. त्या वर्तुळांच्या मधोमध टम्म फुगलेल्या काळ्या मनुक्यांसारखी त्यांची बोंडं टरारुन उभी होती.
आपल्या तोंडात फिरणा-या शिल्पा वहिनींच्या जिभेला शोषून घेत शशांकनं दोन्ही हातांनी त्यांचे गरगरीत गोळे कुस्करले. एकावेळी एक संपूर्ण स्तन एका हातात मावणं साहजिकच शक्य नव्हतं. त्यामुळं त्यानं दोन्ही हातांची ओंजळ करुन त्यांचा डावा स्तन पिळायला सुरुवात केली. मधेच तो बोटांच्या चिमटीत त्यांचं फुगीर निप्पलही कुस्करत होता.
“स्स… हाय्‌…” असा आवाज काढत शिल्पा वहिनी मागं सरकल्या. त्यांच्या ओठांवरची जांभळट लिपस्टीक आता अगदी पुसट झाली होती. ओठांभोवतीचा बराचसा भाग दोघांच्या एकत्रित लाळेनं ओलाचिंब झाला होता. आपली लांब जीभ बाहेर काढत त्यांनी त्या लाळेचा स्वाद घेतला आणि म्हणाल्या,
“ही माझी स्टाईल आहे मिस्टर… मुळूमुळू रोमान्ससाठी माझ्याकडं अजिबात वेळ नाही. तुम्हाला झेपेल ना, शशांक?”
“मला झेपेल की नाही ते कळेलच, वहिनी…” त्यांचा स्तन पिळत आणि निप्पल कुरवाळत शशांक म्हणाला, “पण मला खरंच आवडली ही स्टाईल… आणि तुम्ही मगाशी दिलेली शिवीसुद्धा…”
मगाचचा प्रसंग आठवून शिल्पा वहिनी थोड्या लाजल्या आणि शशांकला मिठीत घेत त्याच्या कानात म्हणाल्या, “अशा खूप शिव्या येतात मला, झवाड्या… आणि झवताना त्या शिव्या दिल्या की पुरुषांचा लंड अजूनच ताठतो असा अनुभव आहे माझा…”
“खरंय वहिनी,” त्यांचा उजवा स्तन हातात घेत शशांक म्हणाला, “तुम्हाला म्हणून सांगतो. माझी अगदी मनापासून इच्छा होती, अशा एखाद्या बाईला झवायची… जी झवताना घाण-घाण बोलत असेल. तुमच्या नुसत्या बोलण्यानंच माझा लवडा केवढा ताठलाय बघा…” असं म्हणून त्यानं शिल्पा वहिनींचा हात आपल्या पँटवर आणून सोडला.
पँटवरुनच त्याच्या लंडाचा अंदाज घेत शिल्पा वहिनी म्हणाल्या, “बघू तरी दे मला, किती दम आहे तुझ्या लवड्यात…” आणि त्यांनी खसकन्‌ त्याच्या पँटची चेन खाली खेचली.
शशांकनं त्यांचे स्तन सोडून देत दोन्ही हातांनी आपला बेल्ट आणि पँटचं बटण उघडून दिलं. शिल्पा वहिनी टेबलावर बसूनच शशांकची पँट आणि चड्डी खाली सरकवत होत्या. त्यासाठी पुढं झुकल्यामुळं त्यांचं तोंड बरोब्बर शशांकच्या कंबरेपर्यंत आलं होतं. पँट आणि चड्डी खाली सरकवताच शशांकचं लिंग टुणकन उसळी मारुन बाहेर आलं आणि शिल्पा वहिनींच्या गालावर आपटलं.
“केवढी घाई झालीय बघ ह्याला,” असं म्हणत शिल्पा वहिनींनी प्रेमानं दोन्ही हातांच्या ओंजळीत त्याचं लिंग धरलं आणि तोंडाचा आ वासत गपकन्‌ गिळूनपण टाकलं. अधाशासारखं त्याचं लिंग चोखत त्यांनी डोकं वर करुन शशांककडं बघितलं. एवढ्या फास्ट आणि रफ सेक्सची त्याला सवयही नव्हती आणि अपेक्षाही. त्यामुळं त्याच्या चेह-यावर आश्चर्य, आनंद, सुख, हाव, वेदना, अशा वेगवेगळ्या भावनांचं मिश्रण दिसत होतं.
शिल्पा वहिनी मन लावून त्याचं लिंग चोखत असताना अचानक त्यानं दोन्ही हातांनी त्यांचा चेहरा धरुन मागं ओढला. शिल्पा वहिनींना काही कळायच्या आत त्यानं त्यांना टेबलावर मागं ढकलून पाठीवर झोपवलं. त्यांचे दोन्ही पाय त्यानं हवेत उचलले. त्यांची साडी कंबरेवर गोळा होऊन त्यांच्या भरदार मांड्या उघड्या पडल्या. दोन्ही हातांची बोटं त्यांच्या चड्डीच्या इलॅस्टीकमधे घुसवून त्यानं खस्सकन चड्डी बाहेर ओढली.
आपसूक हातात आलेल्या चड्डीचा बोळा करत शशांकनं तिचा वास घेतला. दिवसभर शिल्पा वहिनींच्या अंगात राहिल्यानं चड्डीला घामाचा, मूत्राचा, आणि त्यांच्या कामरसाचा एक अजब वास येत होता. शशांकला त्या वासाची जबरदस्त ‘किक्‌’ बसली.
समोरच्या टेबलावर पडल्या-पडल्या शिल्पा वहिनींनी आपले पाय फाकवले आणि आपला मौल्यवान खजिना शशांकपुढं खुला केला. किचनमधे सुरु असलेल्या ट्युबलाईटच्या शुभ्र उजेडात त्यांची पाणावलेली योनी चकाकत असल्यासारखी शशांकला वाटली. काळपट गुलाबी पाकळ्यांच्या मधून डोकावणारा लुसलुशीत योनीमार्ग त्याला वेडावत होता. योनीच्या वरच्या भागात तुरळक केस होते आणि जांघेतली त्वचा ओलसर होऊन चमकत होती.
शिल्पा वहिनींनी झोपलेल्या अवस्थेतच आपले दोन्ही पाय बाजूला ओढून धरले होते, त्यामुळं शशांकला त्यांची योनीरेषा थेट गुदद्वारापर्यंत स्पष्ट दिसत होती. त्यांच्या गुदाभोकाभोवती चॉकलेटी रंगाची त्वचा सुरकुतलेली दिसत होती. या पोजमधे त्यांचे दोन नितंब गोळे म्हणजे दोन गुबगुबीत उश्या ठेवल्यासारखे दिसत होते. शशांक भारावल्यासारखा त्यांच्या चेह-यापासून पायांपर्यंत परत परत बघत उभा होता.
शशांकनं शिल्पा वहिनींच्या चेह-याकडं बघताच त्यांनी खालचा ओठ दातांत पकडून त्याला डोळा मारला. त्यांचा इशारा समजून शशांक झटकन्‌ खाली गुडघ्यांवर बसला आणि त्यानं त्यांच्या फाकलेल्या मांड्यांमधे तोंड खुपसलं. झपाटल्यासारखा तो त्यांची योनी चाटू लागला. मधेच त्यांच्या योनीपाकळ्या त्यानं दातांत धरुन चावल्या. शिल्पा वहिनींनी आपले दोन्ही पाय शशांकच्या खांद्यावर टेकवले आणि मोकळ्या झालेल्या हातांनी त्याचं तोंड अजून आत दाबू लागल्या.
“स्स… आह्… आईग्गंऽऽऽ…” असे आवाज काढत त्या विव्हळू लागल्या. शशांकची जीभ त्यांच्या योनीमधे शिरताच त्यांनी त्याच्या डोक्यावरचा दाब अजून वाढवला. पण शशांकच्या मनात काहीतरी वेगळंच होतं…
आपल्या डोक्यावरुन शिल्पा वहिनींचे दोन्ही हात झटकून देत शशांक उभा राहिला. त्या बेसावध असतानाच त्यानं दोन्ही हातांत त्यांच्या गुबगुबीत मांड्या पकडून त्यांना टेबलवर उलटं केलं. उघड्या छातीला स्टीलचा थंडगार स्पर्श होताच शिल्पा वहिनी हाय्‌… स्स्स… करुन सित्कारल्या. कंबरेपर्यंत टेबलवर झोपलेल्या शिल्पा वहिनींचे दोन्ही पाय आता हवेत लोंबकळत होते. त्यांचे ते लोंबकळणारे पाय हातात धरुन शशांक खाली जमिनीवर बसला आणि त्यांच्या पायातल्या स्लीपर्स त्यानं काढून फेकल्या.
क्रमशः