लेखक – राहुल दुबे
“गणेश… असं नका ना करू. दोन मिनिटं माझं ऐका तरी खूप पुढे जातोय आपण थांबा ना जरा”
माझ्यावर तिच्या विनावणीचा काहीच परिणाम नाही झाला. तिच्याकडे दुर्लक्ष करत मी पुन्हा हात आतमध्ये सारताच मामी झटकन मागे झाली. माझा हात साडीतून खेचून काढला. मागे होत आपल्या साडीच्या निर्या खेचून काढल्या अन चिदुन बोलली.
“हेच हवंय ना तुम्हाला? माझं ऐकयचं नाही ना? घ्या मग करा काय करायचं ते!”
असं म्हणत तिने साडी गुडघ्यांच्या वरती खेचली. तटतट करत ब्लॉउजचे हुक्स खोलले अन पाठीवर झोपत पुन्हा बोलली, “या, करा एकदा तुमच्या मनाप्रमाणे हक्क आहे ना तुमचा यावर? घ्या एकदाचं ओरबाडून सगळं. म्हणजे तुम्हाला पण एक बाईला झवल्याचा आनंद वाटेल. या… घ्या करून एकदाचं, “तिच्या आवाजावरून ती प्रचंड चिढलीय याची मला जाणीव झाली. एका झटक्यात माझ्या डोक्यातून वासनेचं भूत उतरलं. वासनेच्या भरात आपण काय गाढवचूक केलीये याची जाणीव झाली.
मी एकवेळ मामीकडे नजर टाकली अन मागे होत एक निश्वास टाकत पाठीवर झोपलो, काही क्षण आम्ही दोघेही त्याच अवस्थेत पडून होतो. थोड्या वेळाने मामी उठली. मी तिरक्या नजरेनं पहिलं तर उठून तिने आपली साड़ी नीट करत निया खोचल्या. ब्लॉउजचे एक दोन हुक्स लावत त्यावर साडीचा पदर घेतला. काही न बोलता भिंतीला पाठ टेकवून बसली. आपले गुडघे वरती आणत छातीजवळ पकडले अन हातानी मिठी मारत गुडघ्यावर आपली हनुवटी टेकवली.
मी मान वळवून तिच्याकडे पाहिलं तर ती माझ्याकडेच पाहत होती. मला काय बोलावं सुचेना. कसंबसं मी हात पुढे करत तिच्या पायाजवळ आणला अन बोललो.
“सॉरी मामी. मी तसं करायला नको होतं.”
ती काही बोलली नाही. फक्त माझ्याकडे पाहत राहिली. मी वाईट चेहरा करत पुन्हा बोललो.
“खरंच सॉरी मामी चुकलं माझे! “
“काही हरकत नाही. जाऊ द्या. चला झोपुया.”
असे म्हणत ती आडवी झाली अन तिने आपला डावा हात तोंडावर आडवा पकडत पाठीवर झोपली.
मामी खूप रागावलीय याची कल्पना मला आली. काहीतरी करणं गरजेचं होतं म्हणून मी थोडं पुढे होत मी तिला मिठीत घेत बोललो.
“मामी खरंच मला माफ करा. मी काय करतोय मलाच समजत नव्हतं. तुमच्यावर जबरदस्ती करत होतो याची जाणीव आहे मला. प्लीज एकदा माफ करा. रागावू नका” रागावू नको तर काय करू? तुम्हाला कोणत्याही गोष्टींबद्दल नाही नको म्हटलं तर कळतं का? नेहमीच हट्टाने करून घेता ती गोष्ट समोरच्या माणसाचा विचारच करत नाही तुम्ही मग राग नाही येणार तर काय येईल?” मामी भलतीच चिढली होती. शब्द तिच्या तोंडातून फुटत नव्हते. मी मात्र गरीब बैलाप्रमाणे तिच्यासमोर बसून होतो.काय बोलू तेच कळेना. तरी पण काहीतरी बोलावं म्हणून बोलून गेलो..
“सॉरी मामी. सकाळपासून आपण जे केलं त्यावरून वाटलं की तुम्ही पुढे पण तयार व्हाल. म्हणून मी तसा प्रयत्न करत होतो.”
“तेच तर सकाळपासून मामी काहीही करून देत होती तर आता डायरेक्ट झवायला पण देईल असं वाटलं ना? गणेश तुम्हाला कळत कसं नाही? सर्वच गोष्टी एकदम मिळत नाहीत. सकाळपासून मी जे काही केलं ते तुम्हाला बरं वाटावं म्हणून आम्हाला होणाऱ्या अडचणीमुळे तुम्ही गावी जायचं म्हणत होतात. आमच्यासाठी तुम्ही स्वतः चा अन आपल्या करियरचा विचार न करता निघून जायला तयार होतात. म्हणून मी सुरुवातीला जे काही केलं ते तुम्हाला थांबवण्यासाठी. पण नंतर मलाच कळलं नाही की मी तुमच्यात एवढी कशी गुंतत गेले. चुकीचं आहे. माहीत असून पण तुम्ही जे करत होतात ते आवडू लागलं. पण याचा अर्थ असा नाही मी आपण सर्व एकाच दिवसात करावं. कोणतीही गोष्ट करताना समोरच्या माणसाच्या कलानं घ्यायचं असतं. असं जोरजबरदस्ती करून काही नाही मिळत.”
मामी भराभरा बोलत होती. मी गुपचूप ऐकून घेत होतो. मामी काहीवेळ शांत राहिली अन पुढे होत ती माझा गाल कुरवाळत बोलली.
“गणेश वाईट नका वाटून घेऊ. जे तुम्हाला पाहिजे ते मला पण पाहिजे. पण माझं मन अजून तयार नाही. आतापर्यंत मी जे काही केलं ते कसं केलं माझं मला माहित. मला थोडा वेळ द्या. मी डायरेक्ट असं काही नाही करू शकत. आपल्यात एव्हढं सगळं झालं तरी मला कधी कधी अपराधीपणाची भावना मनात येते. मला तीच चूक परत परत नाही करायची”
असं बोलत अचानक मामी जीभ चावत गप्प बसली. मी शांत ऐकून घेत होतो. तिच्या शेवटच्या वाक्याने मी कान
टवकारले. मी तिच्याकडे पाहताच काही बोलायच्या आधीच ती बोलली.
“काही विचारू नका. वेळ आली कि सगळं सांगेन.”
मी पुन्हा काहीच बोललो नाही. मामीने अशी चंपी केल्याने मी मूग गिळून गप्प बसलो होतो. थोडावेळ कोणीच काही बोललं नाही. पण गप्प बसण्यात काही अर्थ नव्हता म्हणून मी मामीकडे सरकत तिला परत मिठीत घेत बोललो. “माफ करा मामी परत अशी चूक करणार नाही. माझ्यासाठी तुम्ही एव्हढं करताय आणि मी मात्र स्वार्थीपणाने स्वतःचाच विचार करतोय. “
माझा केविलवाणा चेहरा पाहून मामी जरा शांत झाल्यासारखी वाटली. तिने पण मग मला मिठीत आवळत कपळाचं चुंबन घेतलं अन बोलली.
” जास्त बोलले असेन तर मनाला लावून नका घेऊ. पण तुमचे डोळे उघडणे गरजेचं होतं. तुम्हाला हवं ते देईन पण फक्त थोडा संयम ठेवा. माझ्या मनाची तयारी झाली की मी स्वतःहुन बोलेन तुम्हाला एक गोष्ट मात्र लक्षात ठेवा, आपल्यामधले हे संबंध आपल्यातच राहिले पाहिजेत. या कानाची खबर त्या कानाला लागत कामा नये. “
“नाही मामी. मी कोणालाही नाही सांगणार. माझा जीव गुंतलाय तुमच्यात” मामी शांत झालीय हे पाहताच मी खूष होत तिला आवळत बोललो.
“आहहहह हळू. सूट दिली की लगेच आवळायला सुरू केलं. जरा दमानं घ्यायला शिका. खाण्याच्या वस्तू एकदम गबागबा खाल्ल्या की अपचन होतं. पण तेच जर व्यवस्थीत चावून खाल्लं तर त्याची चव पण मिळत जाते अन पोटभरून जेवल्याचं सुख पण मिळतं. हावरटाप्रमाणे ओरबाडून खाण्यात कसलं आलंय सुख?” मामी माझं नाक अन गाल ओढत बोलली.
मामीचं म्हणणं मला पटलं. तिला माझ्या अंगावर ओढत बोललो.
“थैंक्स मामी मला अभिमान आहे की मला अशी मस्त टीचर मिळालीय. खूप शिकून घेईन मी तुमच्याकडून.” “हो का? पण माझी ट्यूशन फी तुम्हाला परवडणार नाही. नंतर म्हणाल मामी पूर्ण किस काढता म्हणून ” मामी मला चिढवत बोलली.
“नाही तसं नाही होणार. तुम्ही द्राय करून तरी पहा!” मी फुशारकी मारत बोललो.
“हो पाहीन वेळ येईल तेव्हा. तुम्ही पण ना! किती छान मूड होता. पण सगळ खराब करून टाकल!” मामी माझ्या ओठांवर ओठ ठेवत बोलली.
“पुन्हा एकदा सॉरी मामी तुमचा मूड परत आणण्यासाठी काय करावं लागेल मला?” मी पण तिचे ओठ चावत
विचारलं. मामीने काही न बोलता माझ्या तोंडात जीभ सारली अन इकडे तिकडे घोळवू लागली. मी पण मग तिची जीभ तोंडात आवड धरत चोखु लागलो. परतवेळ चौखाचोखी केल्यावर मी तोंड मागे घेतलं.
“सांगा ना काय करावं लागेल तुमचा मूड परत आणायला?
क्रमशः