लेखक – राहुल दुबे
मला खरंच काय बोलावं हे न कळल्यामुळे मी पुढं होऊन मामीला मिठी मारली. खरं तर माझ्या डोळ्यात थोडं पाणी आलं होतं आणि ते लपवण्याचा तोच एक मार्ग मला त्यावेळी दिसला. मामीला ते बहुदा अपेक्षित नसावं म्हणून ती पण जर गोंधळली. काय करावं न सुचल्याने तिने पण मग माझ्या पाठीवर हात ठेऊन फिरवायला लागली. एक दोन मिनिटं आम्ही तसंच एकमेकाला घट्ट पकडून उभे होतो.काहीवेळानं मामीला परिस्थितीचं भान आलं पण मला न ढकलता ती बोलली.”छान! चांगला चान्स मारून घेताय!”मला माहित होतं ती मस्करीने बोलतेय. मी पण थोडा नॉर्मल झाल्यामुळे मागे सरकलो. मामीकडे पहिलं ती खट्याळपणे हसत होती. मी तिच्याकडे पाहताच तिचं हसू गायब होऊन चेहऱ्यावर आश्चर्याचे भाव आले. माझ्या डोळ्यांकडे निरखून पाहत ती बोलली.”अगं बाई! बाळाला रडू आलं की काय?” असं म्हणत तिनं आपल्या बोटाने माझ्या पोटात दुसनी दिली.मी गडबत थोडं मागे सरकत बोललो, “काही पण काय! मी का रडु ?”
काहीही झालं तरी मी एक पुरुष होतो आणि एखाद्या स्त्रीने आपल्याला रडताना पाहणं म्हणजे आपली कमजोरी दाखवणं असं मला वाटलं म्हणून मी खोटं बोलून गेलो.”मग डोळे का लाल झालेत? मिठी मारायच्या आधी तर नव्हते लाल,” मामी परत माझी फिरकी घेत बोलली.”ते डोळ्यात काहीतरी गेल्यासारखं मला वाटलं म्हणून मी डोळे चोळले त्यामुळेच लाल झाले असतील,” मी कसाबसा स्वतःचा बचाव करत बोललो.”अस्स का ? बघू काय गेलंय डोळ्यात दाखवा. नीट बघा पाहू इकडं,” असं म्हणत तिने आपला चेहरा माझ्या चेहऱ्याच्या जवळ आणून निरखू लागली. मामी पण पक्की आगाऊ होती. मागे हटायचं काही नाव घेत नव्हती.मी काही बोलणार इतक्यात तिने माझा चेहरा आपल्या हातांच्या ओंजळीत पकडला अन आपल्या समोर आणून निरखून पाहू लागली. आता तिचा चेहरा माझ्या चेहऱ्यापासून अगदी काही इंचांच्या अंतरावर होता.
खरं तर मी तिला मिठी मारल्यानंतर तिच्या पाठी माझे डोळे पुसल्यामुळे थोडे लाल झाले होते अन त्यामुळेच मी रडत असल्याचं तिला समजलं होतं. तरी पण बहुदा खात्री करून घ्यावी म्हणजे नंतर मला चिढवायला एक विषय मिळेल या विचाराने ती माझें डोळे निरखून पाहत होती.त्याचा परिणाम असा झाला की तिचं तोंड माझ्या तोंडापासुन जेमतेम दोन ते तीन इंचांच्या अंतरावर होतं. ती जरी माझे डोळे निरखत असली तरी माझे डोळे तिच्या ओठांवर खिळले होते. आणि मी आजपर्यंत इतक्या वर्षांत जे कधीच पाहू शकलो नाही ते आज मला दिसलं. तिच्या वरच्या ओठाच्या डाव्या बाजूला एक तीळ होता. अगदी छोटा होता. इतका छोटा की मामीच्या समोर उभं राहून पण दिसणार नाही. त्यासाठी मी आता जेव्हढा जवळ होतो तेव्हढं जवळ असणं गरजेचं होतं नाहीतर किस करतानाच तीळ दिसू शकला असता.किसचा विचार मनात येताच माझे लक्ष पुन्हा तिच्या रसरशीत ओठांकडे गेले. उत्सुकतेने माझ्या डोळ्यात पाहताना तिचे ओठ थोडे विलग होऊन आतमध्ये तिची पांढरी शुभ्र दातांची पंक्ती दिसत होती. एव्हड्या जवळीकमुळे माझ्या हृदयाची धडधड वाढू लागली.
मी माझ्यावरचा ताबा हरवून गेलो आणि झटकन मामीचा चेहरा माझ्या हातांच्या ओंजळीत पकडून तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले.मामीला हा हल्ला कधीच अपेक्षित नव्हता. माझ्या ओठांचा स्पर्श तिच्या ओठांना होताच तिचं शरीर स्तब्ध झालं. तिला बहुतेक काय करावं सुचलं नसावं. त्यातच मघाशी मला मुठ मारताना पाहून ती तापली होती. त्याचाच परिणाम म्हणून की काय माझे तिच्या ओठांवर टेकवलेले ओठ तिने आपल्या ओठांनी आतमध्ये ओढून घेतले अन गपकन जीभ माझ्या तोंडात सारली. मला पण तिच्याकडून ही हरकत अपेक्षित नव्हती. वाटलं होतं ती मला दूर ढकलून देईल अन शिव्यांची लाखोली वाहेल. जास्तच असेल तर एखादी कानफटात मरेल पण इथं उलटंच घडत होतं. तिचा प्रतिसाद मिळताच मी पण तोंड पूर्णपणे उघडून तिचे दोन्ही ओठ माझ्या तोंडात घेऊन चोखू लागलो. कधी खालचा तर कधी वरचा तर कधी दोन्ही ओठ तोंडात घेऊन चोखु लागलो.
ती पण तापल्यामुळे माझे ओठ चोखत होती.आम्ही दोघेपण कितीवेळ त्या पोजमध्ये होतो याचं दोघांनापन भान नव्हतं. आमच्या त्या रानटी किसमुळे पच पच असा आवाज येऊ लागला. चाललेल्या किसमुळे मी एवढा बेभान झालो होतो की मी माझ्या डाव्या हाताने मामीचा चेहरा पकडत उजवा हात खाली नेत तिच्या डाव्या स्तनावर ठेवत हलकासा दाबला. आणि तीच माझी चूक म्हणा किंवा घडत असणारा चुकीचा प्रकार थांबवण्यासाठी देवाने दिलेली बुद्धी म्हणा, मी तिचा स्तन दाबताच मामी गोरठली अन तिला परिस्थितीचं भान आलं.झटकन तिने माझ्या तोंडातून आपलं तोंड सोडवून घेतलं, मला मागे ढकलत एकवार माझ्याकडे पहिलं अन गणेश असं म्हणत तोंडावर हात ठेवून ती बाहेर निघून गेली. क्षणभर मला माझ्याच कानाखाली ठेऊन द्यावीशी वाटली. मी अजून ही त्याच धुंदीत होतो आणि आपण किती चांगली संधी हातातून घालवली याचा मला राग आला पण तो क्षणभरच टिकला. परिस्थितीचं भान येताच आपण काय आई घालुन घेतली याची मला जाणीव झाली.
मामी बाहेर निघून गेली असली तरी मला तिच्या मागून जाण्याचं धाडस नाही झालं. मी तसाच किचनच्या कट्ट्याला रेलून उभा राहिलो. मलाच विशेष वाटत होतं की तसं करण्याचं धाडस झालं तरी कसं? मामीच्या चांगुलपणाचा आपण गैरफायदा घेतल्याचं मला वाटू लागलं. आता माझी गांड फाटू लागली होती. मामी मामाला सांगेल याची मला भीती नव्हती. मला विश्वास होता की ती सांगणारच नाही. प्रश्न होता आजपर्यंत कमावलेल्या इज्जतीचा. काय तोंड घेऊंन मी मामीसमोर जाणार होतो. काय स्पष्टीकरण देणार होतो. जसजसा वेळ जाईल तसं तसं मी हतबल होत जाऊ लागलो. एक अपराधिपणाची भावना माझ्या मनात येऊ लागली. हाताच्या ओंजळीत माझा चेहरा पकडून मी तसाच उभा होतो.
कितीवेळ मी त्या कट्ट्याला रेलून उभा होतो मलाच नाही समजलं. ओंजळीतून मी चेहरा बाहेर काढला अन समोर पहिलं तर परातीमध्ये मामीने मळून ठेवलेली कणिक दिसली. पाचच मिनिटांपूर्वी किती हसरं अन मनमोकळं वातावरण होतं अन आता काय झालं होतं. परातीतल्या कणकीवर दोन तीन माश्या घोंगावत होत्या म्हणून मी एक ताट घेऊन त्यावर झाकलं. काहीही झालं तरी ही कोंडी मला फोडावी लागणार होती.
त्यासाठी मलाच पुढाकार घ्यावा लागणार होता. येणाऱ्या परिस्थितीचा सामना करायला मी सज्ज झालो. एक दीर्घ श्वास घेतला, दोन मिनिटं डोळे मिटून देवाची प्रार्थना केली आणि किचन मधून बाहेर आलो.बाहेरच्या खोलीत येऊन पाहिलं तर मामी बाळाशेजारी झोपली होती. दोघांची पण डोकी माझ्या बाजूला होती.बाळ पाठीवर झोपलं होतं तर मामी बाळाच्या पोटावर आपला डावा हात टाकून उजव्या अंगावर झोपली होती.
क्रमशः